براي ما كه؛ پايمان در این برهوت، زمين گير شده و دستانمان بسته است دشوار است. براي ما كه؛ تنها ناگزير به زيستنيم دشوار است. براي ما كه؛ لابه لاي زرورق هاي رنگي دنيا گير افتاده ايم، دشوار است... دشوار است كه؛ هم مادر باشي ،‌‌‌‌‌‌‌ هم همسر، هم معلم و هم بنده.

و اما مادر باشي براي «سروران جوانان اهل بهشت» و نه يك مادر معمولي، يك مادر تمام عيار. و براي پدر پنجاه ساله ات هم «ام ابيها» بشوی. براي همسرت علي (ع) همسر و همراه بي مثال باشي، معلم باشي براي آنانكه از تو راه مي جويند، و از همه بالاتر اينكه يك بنده باشي. مخلصا ،راضيا، و خشنود به آنچه محبوب مي پسندد. و براي تمام اينها تنها بايد فاطمه باشي.

زن کوزه آب را آهسته برداشت. جرعه اي آب در کاسه ريخت و خورد. نگاهش از پنجره به قرص روشن ماه افتاد که در آسمان شب مي درخشيد. کوزه را با احتياط سر جايش گذاشت. ناگهان متوجه شد «محمد» در خواب بي قراري مي کند. در پرتو نور مهتاب چهره جوان همسرش غرق اشک بود. دل زن فرو ريخت. جلو رفت و کنار بستر او زانو زد و آهسته او را تکان داد: محمد... محمد... بيدار شو... چرا گريه مي کني؟...

محمد از صداي زن بيدار شد. چشمانش را باز کرد و زن را بالاي سرش ديد: «من... نه... من...» زن جرعه اي آب در کاسه ريخت و به دست او داد: آب بخور... خواب پريشان ديده اي؟ محمد بلند شد و نشست. دستهايش بشدت مي لرزيدند و بدنش خيس عرق شده بود. کاسه آب را محکم با دو دست گرفت و آب خنک را نوشيد. زن دوباره پرسيد: خواب پريشان ديده اي؟

آهسته زير لب تکرار کرد: پريشان؟... نه شيرين بود... شيرين ترين خواب همه عمرم...

حضرت زهراء مظلومه عليها السلام ، آن سرور زنان در آخرين لحظات عمر خود، به همسرش اميرالمؤ منين ، امام علىّ عليه السلام خطاب كرد و چنين اظهار نمود:
يا علىّ! تو خود گواهى كه در دوران زندگى از من دروغ و خيانتى سر نزده است ، در تمام مسائل و جريانات گوناگون زندگى ، من با تو مخالفتى نداشته ام ، بلكه هميشه در تمام لحظات سعى كرده ام كه يار و ياور تو بوده باشم .

اگر به آنچه گذشت تماميت طلبى غرب، نظريه جهانى سازى، انديشه «پايان تاريخ فوكوياما» و «جنگ تمدن ها» را بيافزاييم، خواهيم ديد كه انديشه انتظار يكى از موضوعات چالش خيز ميان جهان اسلام، به ويژه ايران و جهان غرب است.

امام سر بلند كرد، فرمود: «تو كار خود را انجام بده! هر كس در بازگشت، پاسخ نامه‌ها را از تو خواست، او جانشين واقعي من است.»ابوالاديان نشانه‌هاي بيشتري خواست. امام فرمود: «نشانة ديگر اينكه هر كه بر پيكر من نماز خواند، او امام بر حق است و هر كه «هميان» يا بستة خاصي را ـ كه از جايي خواهد رسيد ـ خواست، او جانشين من است.»